Het doet pijn...
Het doet pijn om al die beelden te zien. Kinderen, baby’s, vrouwen, mannen allemaal mensen die lijden, en jij kunt er niets aan doen vanaf hier. Het doet pijn dat je er niet bij kunt zijn, dat je niet kunt helpen, dat je alleen maar toekijkt.
Soms zeggen mensen: “Ga dan naar Palestina.” Alsof het zo eenvoudig is. Hebben we dat niet geprobeerd? We hebben meerdere keren geprobeerd om er te komen, om hen te steunen, om iets te doen. Maar we worden tegengehouden. Grenzen, arrestaties, blokkades alles houdt ons tegen. We proberen alles, alles wat we kunnen, maar het lukt niet. En dat doet ontzettend pijn.
Heb je jezelf deze vragen ooit gesteld? Heb je ooit echt nagedacht over wat het betekent om geboren te worden in een land waar vrijheid en veiligheid geen vanzelfsprekendheid zijn? Kun je antwoorden vinden op die vragen? Zelfs het nadenken alleen al doet pijn.
Het is meer dan verdriet. Het is machteloosheid. Het is woede over de onrechtvaardigheid, over de stilte van de wereld. Maar juist die pijn maakt dat wij in actie komen. Wij weigeren stil te blijven zitten. Wij weigeren weg te kijken. Elke demonstratie, elke blokkade, elke stem die we laten horen, is een herinnering: Palestina is niet vergeten. Palestina is niet stil. En wij zullen niet zwijgen.
Soms moet alles even stilstaan, omdat te veel mensen al te lang zwijgen.
Wat als het geld waarmee je elke dag leeft, ook ergens dood betekent?
Wij bouwen muren van woorden, papieren, regels zodat we de pijn niet hoeven te voelen.
Ik scrol. Ik huil niet. Ik wil iets doen. En toch eet ik en ga slapen. En dat is ook verzet, blijven leven.
Ze vragen: 'Heeft dat wel nut?' Alsof stilte iets oplost. Alsof wachten ooit vrijheid bracht.'
Wat als stilte ook bloed kost?
Neutraliteit is alleen een mooi woord voor het wegkijken.
Jou vrijheid is gebouwd op iemand anders zijn gevangenschap.
Wat als jou stilte veroorzaakt dat zij verdwijnen?
Sinds wanneer is onverschilligheid normaal?
Hoe vaak kan je zeggen 'nooit meer!' en het toch laten gebeuren?
Geen Antwoorden
Er zijn nog genoeg woorden. Maar geen antwoorden.
Ik denk nu echt na over al deze vragen. Over wat we zien, wat we doen, wat we laten gebeuren. En jij? Heb jij de antwoorden? Heb je ze wel?
Ik hoop dat je niet alleen kijkt, maar echt voelt. Dat je deze woorden leest en ze niet vergeet zodra je verder scrolt. Dat je jezelf vragen stelt. Vragen die pijn doen, maar die nodig zijn.
En ik hoop dat je kiest dat je durft te staan aan de goede kant van de geschiedenis. Niet aan de kant van stilte of macht, maar aan de kant van menselijkheid.
Reactie plaatsen
Reacties