Is Palestina eindelijk vrij of zijn dit allemaal politieke spelletjes?
Het begon allemaal in februari, toen Donald Trump ineens plannen aankondigde over Palestina. Hij sprak over het “overnemen” van Gaza en het bouwen van een volledig nieuwe plek zogenaamd om vrede en wederopbouw te brengen. Maar vóórdat dat kon gebeuren, moest het “gebied eerst worden vrijgemaakt”.
In oktober kwam Trump vervolgens met het idee om van Gaza een zogenaamde “terror-free zone” te maken. Volgens hem en zijn bondgenoten is Hamas de terroristische organisatie die moet verdwijnen. Maar wie is hier nu echt de terrorist? Want terwijl Israël duizenden Palestijnen bleef doden, bleef het stil vanuit Washington. Geen veroordeling, geen echte stappen voor de bescherming van burgers.
Tegelijkertijd ging het economisch slecht met veel westerse bedrijven die betrokken waren bij de genocide, onder druk van wereldwijde boycots. En precies toen dat gebeurde, werd alles ineens versneld, Trump en andere landen begonnen zich te “bemoeien” met de wapenstilstand. Uiteindelijk kwam er een staakt-het-vuren, officieel bedoeld om de vrede te herstellen.
Maar wie goed kijkt, ziet dat Israël ondertussen gewoon doorging met aanvallen en dat de wapenstilstand vooral een politieke façade lijkt. Trump en zijn bondgenoten spraken over “vrede”, maar zwegen over de mensenrechtenschendingen, het verlies van levens en de verwoeste toekomst van miljoenen Palestijnen.
Daarom is de vraag die we ons moeten stellen:
Is dit echt vrijheid voor Palestina of slechts een spel voor politieke en economische belangen?
Want zolang anderen beslissen over het lot van de Palestijnen, blijft het woord vrijheid slechts een belofte, geen werkelijkheid.
Het lijkt wel een spel
Nou, het lijkt inderdaad wel een spel, toch? Als je kijkt naar wat er allemaal is gebeurd de afgelopen tijd. Trump kwam ineens met grote plannen: hij wilde een heel nieuw “platform” bouwen in Palestina, een zogenaamd nieuw begin. Maar na die aankondiging werd het stil. Ondertussen ging Israël gewoon door met bombarderen, met al het genocidale geweld dat de wereld wekenlang stil liet staan.
En toen plotseling toen grote westerse bedrijven door boycots in de problemen kwamen, kwam Trump met het idee: “laten we een wapenstilstand doen, laten we vrede tekenen.”
Dat klinkt toch vreemd? Eerst steun je een oorlog, en dan, als de economie begint te wankelen, roep je ineens om vrede.
Trump zegt: “we gaan iets nieuws bouwen.”
Maar denkt hij ook aan de mensen die daar wonen?
Hoe kun je over heropbouw praten terwijl het bloed nog niet eens is opgedroogd?
Wie is Trump in dit verhaal eigenlijk?
Hij is de man die Israël politiek en militair steunt, terwijl duizenden Palestijnen worden gedood. Amerika is één van de grootste steunpilaren van Israël. Dus waarom zou Trump ineens vrede willen tekenen?
Wat ligt daaronder?
Is het echt vrede? of gewoon een stap om zijn eigen belangen te beschermen?
De Palestijnen zijn toch ook mensen
Maar Palestijnen zijn toch ook mensen?
Waarom lijkt het alsof niemand écht aan hen denkt? Waarom zegt Trump dat hij Palestina opnieuw wil opbouwen, maar denkt hij niet aan de mensen die er wonen? Het gaat niet alleen om grond of gebouwen. Het zijn gezinnen, kinderen, mensen met dromen en levens geen lege plekken waar je zomaar iets nieuws kunt bouwen.
Zijn er landen die wél aan de Palestijnen denken? Ja, er zijn landen die Palestina als staat erkennen. Maar doen ze ook écht iets? Zien we ze aan tafel bij de vredesonderhandelingen? Zien we dat ze opstaan voor de mensen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever?
Eigenlijk niet.
En dan Turkije. Waarom wil Turkije zich ook met dit vredesplan bemoeien?
Denken ze aan macht, of echt aan mensen?
Uit wat ik tot nu toe heb gelezen, lijkt Turkije in ieder geval wél aan de mensen te denken aan de levens die daar kapotgaan. Maar wat gebeurt er daarna? Wat betekent Trumps plan in de praktijk?
Gaat hij wachten tot iedereen is gestorven en dan pas “een nieuw land” bouwen?
En wie gaat hij daar dan neerzetten?
Het is toch Palestina dus daar horen Palestijnen te wonen.
Toch wordt zelfs hun bestaan als volk en nationaliteit soms ontkend.
Kijk naar de rechtszaak van Mustafa Ayyash in Nederland.
De rechter vroeg hem: “Wat is je nationaliteit?”
Mustafa zei: “Palestijns.”
Waarop de rechter antwoordde: “Dat is geen echte nationaliteit.”
Hoe kan dat?
Hoe kan iemand zeggen dat Palestijnen geen nationaliteit hebben terwijl ze bestaan, leven, en al generaties lang vechten voor hun land?
Palestijnen zijn mensen.
Mensen met rechten, met een identiteit, met een stem.
Maar de wereld lijkt alleen nog te denken aan politiek, geld en macht.
Zoveel egoïsme, zoveel onverschilligheid.
Gelukkig zijn er nog mensen die opkomen voor Palestina,
die opkomen voor de menselijkheid die de rest van de wereld lijkt te vergeten.
Nee Palestina is nog niet vrij!
En nee, Palestina is nog niet vrij.
De media zegt van alles, maar wie bepaalt eigenlijk wat wij te zien krijgen? De overheid bepaalt wat er in de media komt. En we denken allemaal dat we in een democratie leven maar geloof me, zo voelt het niet meer. Niet zoals het nu gaat.
Kijk naar de NOS en andere grote nieuwszenders. Ze laten vooral zien wat de overheid goed uitkomt. Wat “veilig” is om te tonen. Maar de echte beelden, het echte leed van Palestina? Dat verdwijnt vaak naar de achtergrond.
Nee, Palestina is nog niet vrij.
Zijn de muren weg? Nee.
Hebben de mensen een paspoort of een erkende nationaliteit? Nee.
Krijgen ze genoeg eten of hulp? Nee.
Doen de grote landen echt iets? Nee.
Zelfs zieke kinderen mogen niet eens naar Nederland worden gebracht voor behandeling.
Dus over welke vrede praten we dan?
Palestina is niet vrij totdat de muren verdwijnen,
totdat mensen een nationaliteit krijgen,
totdat Palestijnen vrij kunnen leven zonder angst, zonder discriminatie, zonder moord.
Weet je wanneer Palestina écht vrij is?
Wanneer de soldaten die deze daden hebben gepleegd,
de IDF-soldaten die onschuldige mensen hebben gedood,
strafrechtelijk worden vervolgd.
Dan pas is er recht. Dan pas is er vrijheid.
Tot die tijd is Palestina niet vrij.
En tot die tijd gaan wij door
door met demonstreren, door met spreken, door met actie.
We stoppen niet.
Niet tot Nederland zijn banden met Israël verbreekt,
niet tot gerechtigheid wordt hersteld.
Want dat is hoe het hoort.
Dat is wat rechtvaardigheid betekent.
We mogen het verleden niet vergeten
een verleden dat al 77 jaar voortduurt.
Reactie plaatsen
Reacties