Grof politie geweld

De realiteit van 7 oktober 2024 – Mijn ervaring op het Damrak

Op 7 oktober 2024 stonden we met honderden demonstranten op het Damrak in Amsterdam. De demonstratie was goedgekeurd door de gemeente, wat al vreemd was — vooral omdat zionisten op hetzelfde moment op de Dam demonstreerden. Maar achteraf bleek dat de driehoek (burgemeester, politie en justitie) hele andere plannen voor ons had.

Rond 14:00 verzamelden we ons op het Damrak. Ongeveer 45 minuten later begon de ME (mobiele eenheid) zich op te stellen. Plotseling stormden agenten met wapenstokken op ons af. Zo'n 150 meter verder werden we ingesloten in een politie-"ketel".

We begonnen te chanten: “Tout le monde déteste la police” — Frans voor “Iedereen haat de politie”. Op dat moment liepen er twee zionisten langs met een Israëlische vlag. Wat mij betreft pure provocatie. Enkele demonstranten trokken aan hun vlag. Toen zij weg waren, begon het kat-en-muisspel opnieuw: de ME rende weer achter ons aan, tot aan de kruising bij Centraal Station. Eén demonstrant die aan de vlag trok werd opgepakt — puur intimidatie.

We stonden korte tijd op de weg, en ook daar werden we weggehaald. Uiteindelijk kwamen we uit bij het water bij de Prins Hendrikkade, en opnieuw werden we volledig omsingeld: voor en achter politie, overal ME-busjes. Zelfs journalisten mochten er niet bij; de politie hield ze tegen. Er werden politiepaarden ingezet om ons onder druk te zetten.

Na ongeveer 20 minuten zei een agent dat we via een steegje moesten vertrekken. Maar onze contactpersoon binnen de demonstratie zei juist dat we dat niet moesten doen. We vertrouwden hem en bleven. Mensen riepen: “Stick together!”

Toen begon het geweld: agenten sloegen, duwden en spoten pepperspray op ons. Eén demonstrant voelde zich daarna erg slecht, werd duizelig en stond op het punt flauw te vallen — maar hij mocht het ketelgebied niet verlaten. Zelfs in medische noodsituaties werd niemand eruit gelaten.

En dit alles terwijl we nog geen enkele vordering hadden gekregen om te vertrekken. Pas daarna klonk het:
“Attentie, attentie. Hier spreekt de politie. U moet deze locatie verlaten, anders wordt geweld gebruikt.”

We riepen terug dat we weg wilden gaan — maar daar werd niet op gereageerd. We mochten niet weg. Iemand grapte: “Moeten we dan in het water springen of zo?” Een ander riep terug: “Jij kunt daar gewoon staan, je hoeft niet te zwemmen.” De sfeer was gespannen, maar mensen bleven rustig.

Tien minuten later mochten we ineens toch vertrekken. We riepen weer: “Stick together!” Want we wisten: Romeo’s (undercover agenten) liepen tussen ons. Je herkent ze vaak aan skinny jeans, New Balance- of Balenciaga-schoenen, North Face-jassen en een oortje.

We liepen richting het politiebureau aan de Nieuwezijds Voorburgwal. Daar begon de politie ons ineens hard te duwen en te slaan. Even later klonk het opnieuw:
“Attentie, attentie. Hier spreekt de politie. U bent aangehouden voor het verstoren van de openbare orde.”

We werden in GVB-bussen gestopt en onder begeleiding van ME-agenten vervoerd naar een sportcomplex in Amsterdam-Noord, waar we zonder uitleg werden achtergelaten.

Het werd duidelijk: het plan van de driehoek was intimidatie.
Ze wilden de groep breken, mensen uit elkaar halen, arrestaties doen en de weg vrijmaken voor de zionisten om "veilig" naar huis te kunnen. Dit was geen normale handhaving — dit was politieke onderdrukking.